امام حسن مجتبی علیه السلام می فرمایند:
«أَلْقَریبُ مَنْ قَرَّبَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَ إِنْ بَعُدَ نَسَبُهُ، وَ الْبَعیدُ مَنْ باعَدَتْهُ المَوَدَّةُ وَ إِنْ قَرُبَ نَسَبُهُ.«
خـویشاونـد کسـى است کـه دوستـى و محبّت، او را نـزدیک کرده باشد و اگـر چـه نـژادش دور بـاشد.و بیـگانـه کسـى است کـه از دوستـى و محبّت به دور است و گرچه نژادش نزدیک باشد.
کافی(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 643 ، ح 7 - تحف العقول ص 234
برگرفته شده از zareh.blog.ir
محمدصادق شهبازی
در جمعهای فرهنگی و انقلابی مواجه میشویم با کسانی که با استناد به عدم آمادگی به لحاظ دینی، عرصه فعالیت و نقش آفرینی بیرونی را به سودای خودسازی و پیش از آن خودشناسی و تحکیم مبانی دینی رها میکنند. با این استدلال که اثر منفی فعالیت بدون پیشزمینه معرفتی و تربیتی کافی به مراتب بیش از آثار مثبت است، وقتی کسی خودش عامل نیست چگونه میخواهد هادی بقیه باشد؟ و…. برای این استدلال به آیات، احادیث، بحثهای اخلاقی و… هم استناد میشود و با تکیه به تقدم خودسازی به دیگرسازی و نقشآفرینی اجتماعی، ضرورت ترک یا تاخیر دعوت دیگران به عمل نتیجهگیری میشود. حال باید دید صلاح و اصلاح دو موجود جدا از هم هستند که تباین یا تقدم داشته یا با هم تلازم دارند؟
هویت جامع و یکپارچه اسلام ناب
اسلام ناب، هویت جامع و یکپارچه دارد. دین همه ساحتهای فردی و خانوادگی و اجتماعی، دنیایی و آخرتی را میپوشاند. تفکیک دین و دنیا و فرد و اجتماع، بیش از آنکه ریشه در دین داشته باشد، در رفتار مسلمین و یا حتی ریشه در تجارب بشری بهویژه غرب مدرن دارد.